CELAYİR

  'insanlar, birbirlerinden hiçbir şey anlamayan insanlar beni buradan da kaçırıyorlardı' Artık yüzümde çok içten ve zafer kazanmış bir ifadeyle bu şehirden gidebilirim. Ardımda benim için çok önemli olan hiç kimseyi bırakmıyorum.

  'artık hiçbir söz sarhoş etmiyor beni ne kendiminki ne de bir başkasınınki..' yeryüzünün bilmem kaçıncı senesinde, bilmem kaçıncı yılındayız. yüreklerimiz ekmek pişen fırınlardan daha sıcak, sımsıcak. yaşıyoruz biz! sizler daha doğmamışken, sizler vaktini tamamlayıp göçmüşken, bu dakikada dünyada nefes alan bizleriz. bu evlerin içinde onlarca dağınık eşyalarla bizler sıcak kahvelerimizi pişiriyoruz ocaklarda.. paydos demedi bize daha tabiat anamız. ne kadar şanslı dünyanın en yalnız insanı bile tam da şu an. bizler sahibiyiz güneşin çünkü. topraklardan doğan çiçekler de bizim, kokuları da. gökyüzünün tüm şöleni gözlerimize teveccüh. kulakları duyan da biziz bugün. en güzel sesleri canlı canlı dinleyen, en güzel seslerle sohbet eden de bizleriz. ve bu anlar öylesine özel ki, bilmem kaç yıllar sonra biri duymak istese duyamayacak seslerimizi. görenin bir daha görmek istediği lezzet veren güzelliğimizi solgun fotoğraflardan gayri göremeyecek, tadamayacaksınız. heyhat bugün olmay...

  seksen yaşıma uğrasam dahi, şiir dinlemeyi, yazmayı bırakmak istemiyorum. bırakmamayı diliyorum her doğum günümde. yirmi yaşında iken herkes şair demişti bir yayıncım. sadece yirmi yaşlık bir acı değil benimki. geçecek türden değil yüreğimdeki sızı. dedim ya, benimkisi hiç gitmediğim bir ülkenin sokaklarına, hiç tanımadığım bir insana.. aptal olmak istemiyorum. uyuyarak geçirmek istemiyorum mavi yazgılı hayatımı. ben teknolojiyi reddediyorum, robotluğu, çalınan zamanların suçlusu akıllı robotları nefretle red ediyorum. ben gecenin bu saatinde sadece yazmak, yazmak ve Atilla İlhan dinlemek istiyorum. yıllarca taze kahve ve şarap koksun istiyorum sıcak mutfağımın. ben nefes almak istiyorum. hayır sahip olmak istemiyorum. hiçbir eşyam olmasın bana ait istiyorum. ben misafir olduğumu unutmamak istiyorum. hiçbir gündoğumunu ve batımını kaçırmak istemiyorum. üşümek, ayaklarımı kara sokmak ve uyuşmak istiyorum. tek bir sırt çantası ile yanımda yoldaşım, derttaşım ve sırdaşım ile dünyay...

             AŞEKA* Tasavvufta 'aşk' o derece içselleştirilmiş ki, o derece özümsenmiş ki, selamlaşma dahi aşk üzerine kurulmuş... Dervişin biri bir dervişler topluluğu bir araya gelerek selamlayarak biriktirildikten sonra topluluk gelen dervişe 'merhaba' yerine 'aşk olsun' dermiş. Derviş de, 'aşkınız cemâl olsun efendim' diye mukabele edermiş. Bu sefer topluluğu 'cemâliniz nur olsun' dediğinde derviş, 'nurunuz ayn olsun ' ** dermiş ve selamlama bitmiş... Şimdi 'aşk olsun' tüm okuyuculara.. Uzun yıllardır 'Leyla'dan Mevla'ya geçiş' der edebiyat büyüklerimiz durur. Bizlerin de dilinde, aşık, maşuk,Leyla,Mecnun,Mevla,Kays, yol, sürekli olmak, gülüşlere düşmek, (Aranış) Taşra sporcusu... Mevla'ya ulaşmak için o derece Leyla'dan geçmek gerekiyordu? Bu adaylara delil verilmiş olarak verilmiş cevaplar olmadığı için hiçbir cevap yasa (kanıtlanmış) olmayacak, tüm cevaplar bir teori olarak kalacak.. Benim teorim ise...

 Merhabalar sevgili blog takipçilerim, Yıllar olmuş ben buraya yazmayalı. Bugün 8 Mart dünya kadınlar günü. En son buraya yazdığımda liseli küçük bir kızmışım ve kalemime dünyaları sığdırmışım. Küçük Sevdem'in gözlerinden öpüyorum. Onu çok seviyorum, ona çokça teşekkür ediyorum o yaşında böyle akıllı, tertemiz, erdemli, kocaman kalpli bir kız olduğu için. Şu an ruh sağlığı uzmanıyım. İnsanlara destek olmaya çalışıyorum ve bu iyilik halimi gözle görülür bir biçimde artırıyor. İkinci doğuşum psikoloji oldu benim. Upuzun bir ilişkim oldu, bir çocukken o ilişkiye girdim ve koskocaman acılarla ilmek ilmek işlenmiş bir insan olarak çıktım o ilişkiden. Bir çocukken başladım bu üniversiteye ve yetişkin bir uzmanken mezun oluyorum. Hayat yaşamasını bilen için öyle lezzetli ki.. Hep derim hayat sanatında biraz usta olmakla ilgili burada mutluluğu bulmak. Hiç üzülmeyecek değiliz, onu da misafir edeceğiz benliğimizde. Ademoğlunun yaşadığı her şey çok kıymetli bu en büyük acılar olsa bile. Hepi...

YIKINTI  Ölümler hastalıklar kaydı karlı yollarımda poşetlerle Koşupta ağlayamadım peşlerinde Kaderim mumlar döşedi karlı yokuşlarıma Mor kelebeklerin sürülerine katıldım. kendimi hiçbir aynada görmek istemedim Üçten geriye saydım kendi ölümüme Ağlayamamak nedir bilmezsiniz siz kalemi eline alıp aylarca yazamamak Siz benim bu şiire ne denli küskün olduğumu anlayamazsınız.. Hiçbir pazarlık kurtarmıyor kırgınlığımı  gidesi gelenler gittikçe daha da küskünüm Bildikçe daha da küçülüyorum Bilmemek bilmekten iyidir düşünmeden yaşayalım Bir mumun yok olmasını izlemekle benim hayatımı izlemek arasında ne fark vardır? Onun biçimsizliği ile benim alışagelmiş biçimim arasında bir benzerlik yok mudur? şarkılar bile hep birbirinin aynısıdır. ağlamak ağlamamaktan iyidir ağlayarak yaşayalım