VARSAYIMLAR

Gitmeseydin ne mi olurdu?

Senin konuşmayı ne kadar çok sevdiğini bilirdim,

ben hep susardım. 

Böyle gözlerinin içine bakarak susardım, gülümserdim,

Bazen o kadar dalardım ki güzelliğine, ne anlattığını unutur giderdim,

gülerdik kahkahalarla sonra buna.

Hiç konuşmazdım ben, hep seni dinlerdim.

Sonra yüzüne bakıp dalmamdan hoşalandığını bilirdim, 

sabahları ilk gözlerini açtığında bile seni izliyor olurdum.

Güzel yemekler yemeyi sevdiğini bilirdim senin,

hiç bilmememe rağmen her gün yemekler yapardım sana.

Hele benim sana ters düşmemi hiç sevmediğini bilirdim,

hiç ters düşmezdim sana,

hep peşinden gelirdim.

Sana yazmamı,

şiirler yazmamı sevdiğini, ne iyi bilirdim!

her sabah yastığının altındaki mektupta,

sana yazdığım şiirleri okurdun.

Yüzüne karşı sitem bile etmezdim kırılırsın belki diye,

şiirimin arasına serpiştirirdim,

kırgınlığım öyle de geçerdi benim ..

Sonuna kadar okurdun onları, 

senin değil benim sonuma dek.

Olur da benden önce göçüp gidecek olsaydın,

kalbim dayanırsa belki, 

sana her sabah taze şiirler getirmeye devam ederdim.

Hıçkırıklarımın arasında defalarca kez okurdum onu,

senin beni nerede olursan ol hep duyacağını da bilirdim çünkü ..

İstanbul olurdu benim için iki karış toprağın,

yeni şehrimin başında, 

kuşlara, böceklere, ağaçlara şiirini ezberletirdim,

ta ki akşam olupta,

tüm ağaç hışırtılarının sana yazğım şiirden başka senfoni çıkarmadığını,

kuşların senin şiirinden gayrisini cıvıldamadıklarını duyana dek.

Koşa koşa eve giderdim sonra,

_sensiz de ne çekilmez o ev, bilirdim! _

sabah olupta tekrar sana geleceğim heyecanı ile ..

Eger gitmeseydin tabii ..

ben artık çay içmek istemiyorum.