YALNIZ AĞAÇ

Ah dağların tepesindeki yalnız ağaç.

Ne kadar çirkinsin öyle.

Biçimsizliğin yanında, upuzağında duran ağaçları hışımlandırıyor olmalı.

Ah bütün ağaçlar birbiri ile sarılmışken,

Öylece yalnız başına orta yerde duran ağaç!

Hangi yalnız dikti seni oraya?

Yalnızlığına bir yoldaş bulmak için mi yaptı yoksa?

Senin yanında olmak isterdim.

Güneş batarken yapraklarının gölgesinde oturup,

Şiirler yazmak isterdim sana.

Oysa sen ne çok uzaksın evime.

Kaçıp gelmek isterdim şimdi yanına,

Ruj lekeleri bırakıp öpmek isterdim kara gövdeni

Ah korkmasam şu karanlıktan,

Koşa koşa gelirdim dağların babalık ettiği senin yanına.

Kimbilir sen ne çok yorulmuşsundur yalnız olmaktan,

Güneşin doğarkeni, batarkeni ne çok canını yakıyordur bir kere daha yalnız başına izlediğin için...

Söz sana yalnız ağaç.

Kara yazgımın karası gövdene sarılacağım.

Elbet, bir gün.