İSABELLA'YA AFORİZMALAR

 Sevgili İsabella,

Yaşam insanın kalbinde bir çimdik yara açıyorsa, sen bir yumruk yara bırakıyorsun. Beş kucak ilaç bırakıyorsun. Dayanılmayacak kadar mutluluk bahşediyorsun da, yine de sevmiyorsun beni. Oysa bilirim, sen olsan hafifleyecek bu ağrım. Emin de değilim acımı kaybetmek istediğimden. Ama eminim ki İsabel, kalbimin yarısı sevgili dostum, sensiz acım bile tatsız, gözyaşlarım tuzsuz akıyor artık. Ne sen geliyorsun, ne de tek bir sözün. Oysa bir bilsen tek bir kelimen ile bir insanın hayatını nasıl değiştireceğini, eminim ki karşımda hiç susmadan konuşurdun. Büyük bir merhametle kalbindeki her yarayı usulca öptüğüm çok sevgili İsabella, niçin mahrum ediyorsun bu zavallıyı kuşları kıskandıran güzel sesinden ve incileri utandıran o güzelim gülüşünden? Ah, beni öldürmek istiyorsun değerli dostum. Ben ise, kalbimin güneye bakan, güneş batsa bile güneş almaya devam eden, ferahça ve büyükçe odasının tapusunu altın bir tepside önüne getiriyorum. Kim bilir nasıl da bilmiyordur şimdi, her sabah aydınlığında, kutsal ellerine doğan güneş ile birlikte beslediğin o kedi ne kadar şanslı olduğunu.. Ben biliyorum ya. Bu kahrolası kalbimdeki acının sahibi oluşunu, büyük bir asabiyet ve biraz da buhran içinde tekrar ediyorum. Kalbimde sen varken, ağrıyan sırtımın ağzında bile buruk bir sevinçten kalan gülümseme, sen varsın diye o sıralar .. Ah İsabella, bu ruhsuz kalem biliyor mudur ki, senin adını, senin adına yazılan bir mekubu yazarken ne kadar şanslı olduğunu? Yaşarken, senin sevgin ile birlikte olmak, bir bilsen, hayat gibi, hayat! Yine de kırıyor çok sevgili dostum, senin sevgimden haberdar olmayışın, bugün halen sevginle bilenmiş, sahibi olduğun kalbimi yaralıyor. Anlayamıyorum güzel İsabel, olmayışın bile huzur veriyor bu solgun bedenime. Olmayışının öksesine dayanmak bile yaşamın en güzel ve özel taraflarında gezindiriyor ruhumu. Ben, oluşunu nasıl kaldırırım bu haldeyken, emin olamıyorum, kurtlar yiyor içimi. Seni düşünmek bile cennete taşındırıyor sırtımda taşıdığım evimi. İnsanı, insan ediyorsun İsabel. Beşer (deri) olmaktan çıkıyor bu biçimsiz yaratık, insan ediyorsun, insan! Sen nesin pekâlâ İsabella? Herkes gibi, ben gibi insan oluşunu kabul edemem, yakıştıramam binlerce yıldır haddini çoktan aşmış bu ırktan oluşunu. Gözlerimden uyku yerine sen akıyorsun şu dakikalar.

Çok sevgili İsabella, çare nedir?