TABAĞIMDA KALAN SON CAN LOKMASI

                                             

    ' '  Siz alacaksınız diye birazını, yıllardır ağzıma sürmedim bir kırıntı yaşamı bile .. ''

çok yaşadım, yetmedi mi artık Tanrım?

herkes gibi olsam

aldığım onlarca çift ayakkabı,

renk renk çantalar,

güzek kokulu pahalı kahveler yetecekti dünyaya kanmama.

alışacaktım onlar gibi olsam,

bu korkunç, ürkütücü hiçliğime.

istanbul metrosundan kalabalık ve hızlı hayatın karınca kadar bile olmayan bir üyesi olduğumu unutup,

akaretler'deki neon tabelalara kanacaktım.

hiç düşünmeyecektim hayatın ince taraflarını.

gözyaşım olsaydı keşke,

bitmeseydi erkenden

oysa ne kadar ağlamak isterim,

prag-berlin treninde dünyayı tükenmez bir yolculuğa çıkmışım sanarken,

casablanca'da kalacağımı düşünürken bir gece,

gerçekten sıkılıyorum

yaşamak çok geldi bana güzel yaratıcım, 

tabağıma doldurduğunuz hayatın yarısını,

Sizin can kazanınıza geri koysam?

evet, hiç sürmedim yaşama,

çatalımı da, bıçağımı da.

dokunmadan ben, alsanız keşke ..

çatalım ucundan bile değerse tabağıma,

artık oldu, dersiniz

ve geri almazsınız daha da.

siz alacaksınız diye birazını,

yıllardır ağzıma sürmedim bir kırıntı yaşamı bile.

ben açlıktan ölmeden,

ağzıma bir kaşık yaşam atacak kadar acıkmadan,

alın tabağımdaki fazlalıkları.

biraz bıraksanız kafî ..

hemen doyuyormuşum ben zaten,

öyle diyor kalbimde taşıdığım annem.